جوانمرد بر تپه ای ، در سجده ،آفتاب را و غروبش را تقدیس می کرد

مسافری که از دورها آمده بود ، جوانمرد را دید ،

سفره ی دلش را گشود و از غریبی گفت و از غربت نالید که عجب دردی است این درد بیگانگی و عجب سخت است تحمل بی سرزمینی.

جوانمرد لبخندی زد و گفت : برو ای مرد و شادمان باش ،

که این غربت که تو داری و این رنج که می کشی هنوز آسان است ، پیش آن غربتی که ما داریم.

زیرا غریب نه آن است که تنش در این جهان غریب باشد ، غریب آن است که دلش در تن غریب است.